AİLE KURMAK MI AİLE OLMAK MI?

Aile… İçinde fedakârlık, saygı, sevgi, ilgi, huzur, güven ve mutluluğu barındıran en ulu makam…

Bazı anne ve babalar konu evlilik olunca evlatları adına karar vermeyi de yeğleyebilmektedir. Nedeni de evlatlarının evliliğe dair sağlıklı kararlar alamayacağında saklı. Peki, kararı anne ve baba nasıl alabiliyor ki? diye düşünüyorsanız cevabım şudur: Aile içi tutum devreye giriyor. Tutumların içinde de aşırı kaygılı, baskıcı ve otoriter aile tipleri etkisini göstermektedir. Anne ve baba, evlatlarının yanlış eş seçmesi durumunda ömür boyu mutsuz ve huzursuz olacağını düşünmektedir. Düşünmesi bile ne kadar ilginç bir psikoloji olduğunu gösteriyor! Burada kendimizi çocuklarımızın yerine bırakıyoruz; ancak onların kendilerini yaşamalarına imkân vermiyoruz.

Çoğu zaman unuttuğumuz bir bilgiyi paylaşmanın tam zamanı: “Evliliğin değeri, herkesin ona yüklediği anlamdan geçmektedir.” Hal böyle olunca da herkesin evliliğe yüklediği anlam farklı olmaktadır. Kimi evlenince daha çok mutlu olacağını, yalnızlığını gidereceğini, istediği ilgiyi ve sevgiyi koşulsuz elde edeceğini düşünmekteyken kimisi de bunların ya tam aksini yaşarsam deyip evliliğe korku dolu gözlerle bakmaktadır. Çünkü evliliği gerçek manada yaşayan evlenen dışında herkes! Kaç çocuk sahibi olunacağına, cinsiyetinin ne olması gerektiğine kadar hep de karar veren başkaları…

Aile kurmakla aile olmak arasındaki farkı düşünelim:  Öncelikle her insanın konuya bakış açısı farklılık göstermekte. Aile, kimine göre soyunu devam ettirme arzusu, kimine göre de cinsel ve sosyal birlikteliği daim kılmaktır.

Bu konu birileri için büyük anlam taşımakta ve belki de evlilik hayatı yolunda gitmeyenler için en hassas konulardan biri sayılmakta. O nedenle evlenmeden önce konuya ilişkin olarak karar verme noktasına bireylerin kendi üzerinde herhangi bir baskılamayı oluşturmadan hareket ettiği, geleceğini birleştireceği kişi ile uyumlu bir birlikteliğinin olup olmayacağı yönünde düşünüp, sağlıklı kararlar ile yola koyulması gerektiğini unutmayalım.

Uzman Psikolog Cevher Sönmez